Het voelde soms alsof mijn hoofd een snelweg was, vol gedachten die maar bleven doorrazen.
Dankzij het werkboek van Marieke kan ik die stroom eindelijk wat afremmen. De oefeningen hielpen me om stil te staan, om mijn gedachten op papier te zetten en ze van een afstandje te bekijken. Dan zag ik ineens hoe vaak ik iets negatief invulde, en hoe erg ik aan het doemdenken was. Nu kan ik sneller zeggen: “dit is maar een gedachte. Wat weet ik zeker?” En dan laat ik ’m gaan. Dat geeft rust.

Ik dacht dat ik nooit piekerde, tot ik de definitie daarvan las op Marieke haar website. Het werkboek hielp me om bewust te worden van mijn piekergedachten.

Door de opdrachten zag ik hoe vaak ik automatisch invulde wat anderen zouden denken – en hoe extreem mijn gedachten soms waren. Ik schrok hoevaak ik überhaupt piekerde. Ik was er aan gewend.

Het werkboek gaf me inzicht én handvatten om er anders mee om te gaan. Nu lukt het me vaker om die gedachten los te laten en er met meer afstand naar te kijken. 

Ik pieker nu veel minder. Soms bijna niet meer. Piekeren nam vroeger heel makkelijk de overhand.
Mijn hoofd kon blijven malen over situaties, vooral door alles wat ik dacht dat anderen zouden vinden of voelen.

Dankzij het werkboek van Marieke lukt het me nu om die gedachten sneller te herkennen. Ik zie ze vaker voor wat ze zijn: te extreem, of ingevuld voor de ander. Het lukt me beter om ze los te laten en weer terug te keren naar het hier en nu. Ik ben helemaal blij!