Zwanger en KOPP-kind zijn

Zoals bij ‘Over mij’ is te lezen ben ik een kind van ouders met psychische problemen (KOPP-kind). Mijn beide ouders hebben helaas forse psychische problemen.

Zoals vele KOPP-kinderen met mij, heb ik mijzelf als kind meermaals afgevraagd hoe mijn leven zou zijn met mentaal gezonde ouders, die mij steunen en er voor mij zijn. In therapie heb ik succesvol geleerd om dit trauma te verwerken, goed voor mijzelf te zorgen en andere gezonde sociale contacten op te zoeken.

Nu ik zelf zwanger ben, valt het weer extra op dat mijn ouders enorm tekortschieten op emotioneel gebied. Dit laat zich zien in bijvoorbeeld het gedrag van mijn moeder rond de geboorte van mijn zusje haar zoon. Ik zal de gang van zaken schetsen. Mijn zusje videobelt de familie om trots haar pasgeboren zoon te showen, en bij mijn moeder zie je alleen haar voorhoofd en ze zegt niets. Bij de kraamvisite wil mijn moeder perse de hond meenemen, toen ze hoorde dat dit niet op prijs gesteld werd kwam ze niet. Daarna heeft ze ook laten weten wat ze van de hele gang van zaken vindt jegens de kersverse ouders en haalde daar van alles bij. Als je goed tussen de regels door leest, merk je dat ze alles naar haar hand wil zetten. Voor andermans gevoelens is geen ruimte en die worden tevens niet erkend.

Dit gedrag heeft veel stof doen opwaaien, en ook met mijn aankomende bevalling heb ik op dit moment even geen contact met haar. Mijn moeder toonde sowieso ook geen interesse in mijn zwangerschap en ons nieuwe huis. Voor mij voelt het rustiger als ik even geen contact heb. Dat is niet definitief, later zien we wel weer hoe het dan gaat.

Dit persoonlijke bericht deel ik omdat ik het belangrijk vind om mee te geven dat het leven met ouders met psychische problemen moeilijker is. Je moet andere keuzes maken. Veel dingen zijn minder vanzelfsprekend. Het leven kan op sommige momenten wat leger en eenzamer voelen. Ik hoef mij daar niet voor te schamen.

Nu ik zelf moeder word, voel ik enorm duidelijk dat ik het anders ga doen. Ik wil voorspelbaar zijn, emotioneel aanwezig, liefdevol en steunend. Met de dag groeit de liefde voor het wezentje in mijn buik. En ik ben in staat om het anders te doen, want ik heb de regie genomen door in therapie te gaan en het intergenerationele familietrauma te doorbreken. Bij mij stopt het. En mocht ik merken dat ik toch tegen dingen aan ga lopen in de opvoeding van mijn kind, kinderen zijn als een spiegel zeggen ze, dan zoek ik opnieuw hulp.

Ik hoef het niet alleen te doen.

En jij ook niet.